sabah

is. <ər.>

1. Günün başlanğıcı, günün ilk saatları; səhər, sübh. Sabah erkən. Sabah yeli. Sabah ertə. Sabah günəşi. – Axşam, sabah, çeşmə, sənin başında; Bilirsənmi necə canlar dolanır? A. Ə.. Ol qəmli gecə sabah olunca; Rahət yuxu yatdı bir doyunca. A. S.. Mən də meşə cığırı ilə . . adət etdiyim sabah gəzməyindən evə hərəkət edirdim. A. D.. Sabah açılmaq (olmaq) – səhər açılmaq, gündüz başlamaq. Bəli, sabah açıldı, üstünüzə çoxlu xoş sabahlar açılsın. «Abbas və Gülgəz». Sabah olan kimi Məlikməmməd almaları yığıb, bir məcməyiyə qoydu və üstünə də örtük çəkib, atasına apardı. Ç.. Sabaha qədər (kimi) – işıqlanana qədər, səhər açılana kimi, səhərədək. İşçilər bir çox danışıqdan sonra, sabahadək işləməyib cavab gözləməyi qərara aldılar. H. N.. Həmin gecə, demək olar ki, sabaha kimi Həmzənin zirzəmilərində, anbarlarında işıq yandı. Ə. Ə.. Sabahın(ız) xeyir! – səhərçağı bir-birilə görüşdükdə söylənilən ifadə. Gecəni sabah eləmək (etmək) – sabaha qədər bütün gecəni oyaq qalmaq, yatmamaq.

2. Bu gündən sonra gələcək gün, ertəsi gün. Bu günün işini sabaha qoyma. (Ata. sözü). Sabahı günü Cəlil ağa gözlərini açanda özünü bir qeyri aləmdə, bir qeyri mühitdə gördü. İ. M.. <Murad:> Deyirlər sabah yaxşı film göstəriləcək. İ. Ə..

3. məc. Gələcək mənasında. <Əmiraslan baba uşaqlara:> . . Onu demək istəyirəm ki, sabah sizin, gələcək sizindir! S. R.. Yox, yox, ayrı deyildir gözəl sabahımızdan; Əziz xatirələrlə bizdən ayrılan illər. S. Rüst.. Bugünkü əməliylə; O, sabahı yaradır. B. V..